Sætur lúllukall

Gunnar Magnús er hér sofandi í vöggunni sinni, sem bráðum fer að verða of lítil. Annars finnst honum mjög gott að vera í henni og hjúfrar sig alltaf upp að hliðinni og lætur tauvegginn styðja við snudduna sína. Stundum klikkar kerfið aðeins hjá honum en þá þarf hann bara að baula aðeins og foreldrarnir koma og setja dudduna á sinn stað. Annars reynir hann það líka oft sjálfur. Það er ákaflega sætt að fylgjast með honum með lokuð augun, fálmandi með annarri hendinni í leit að snuddunni, sem hann finnur yfirleitt og stinga henni svo upp í sig. Hitt er svo annað mál hvort hún snúi alveg rétt eða hvort hann nái að halda sér vakandi í gegnum allt þetta ferli. Ég hef oft séð hann fálma eftir snuddunni, ná henni, bera hana upp að munninum og sofna svo aftur. Eins og það sé nóg öryggi, bara það að vita af henni.